اي سرد مزاجان ز دل و جان شرهي کو

شاعر : سنايي غزنوي

اين نطع پر از اسب و پياده و رخ و پيلستاي سرد مزاجان ز دل و جان شرهي کو
چون نيست قبولي به سوي درد شما رابر نطع شما آخر فرزين و شهي کو
اي زخمه زنان شد چو بهشتي ز رخش صدردر ماتم بي‌دردي تاريک رهي کو
عيسي و خرش هر دو چو در مجلس ماانددر صدر بهشت از ره داوود رهي کو
گفتند که آن روي چو مه را شبهي هستآنرا چو سماع آمد اين را گيهي کو
در روز و شب چرخ چو زلف و رخ او کوآن سلسلهاي شبه گوان را شبهي کو
صاحب خبري رنگ سپيدست و سياه‌ستروز و شب پيوسته به زير کلهي کو
جز چهره و جز غمزه‌ي او در صف اياماين هر دو چو آن هر دو سپيد و سيهي کو
اي خازن فردوس بگو کز پي نزهتروي همه‌ي دولت و پشت سپهي کو
بر گوشه‌ي خورشيد جز اين يوسف جان رادر خلد برين روي چنين جايگهي کو
معتوه شد از جستن معشوق سناييبا آب گره کرده نگونسار چهي کو
در کارگه جور گرفتم که چو او هستخود در دو جهان سوخته‌ي بي عتهي کو
بهرام فلک را ز پي قبله و قبلهدر بارگه عدل چو بهرام شهي کو
خردان و بزرگان فلک را به گه سعدچون پايگهش پيشگه هيچ مهي کو
دلي از خلق عالم بي‌غمي کوجز با شه ما باد گران پنج و دهي کو
درين عالم دم و غم جفت بايدبرون از عالم دل عالمي کو
نگويي تا که درد عاشقي رامرا غم هست باري همدمي کو
به عشق اندر ز بيم هجر بنمايبجز مرگ از دواها مرهمي کو
اگر مردان عالم کمزنانندکه از خلق عالم خرمي کو
حکايت چند از ابليس و آدمترا زان کمزدن آخر کمي کو
جهان ديو طبيعت جمله بگرفتهمه ابليس گشتند آدمي کو
اگر دعوي کني در ملک بنمايدريغا از حقيقت رستمي کو
سليمان‌وار اگر خواهي همي ملککه در انگشت ملکت خاتمي کو
دلخواه جهان آمده‌اي قوم خهي کوجوينده‌ي جان آمده اي عقل زهي کو
آمده که بيجاده در آفاق کهي کوآمد سبب عشق در اصحاب دلي کو
ز بادت خنگ و ز ابرت ادهمي کواين نعمت جان را که به ناگاه در آمد
ز کامت ناله‌ي زير و بمي کوچو در دين بر خلاف امر و نهيي
ز آه و درد دينشان ماتمي کوهمه سور هواي نفس سازند
ز چيني و ز زنگي محرمي کوبه شرع اندر ز بهر طوف کعبه
دلي پر غم و پشت پر خمي کوبجز در عالم تسليم و تحقيق
ترا در چشم دل نار و نمي کوز بهر عدت گور و قيامت
ز دل در جان جانت طارمي کوچو در ني بست تن ايمن نشستي
ز هزل و ژاژ گفتن با کمي کوهمه گوينده‌ي فسق و فجوريم
بگو تا چون خليل و ادهمي کوبراهيمان بسي بودند ليکن
ولي چون عيسي‌بن مريمي کوبه عالم در فراوان سنگ و چاهست
ز بهرش ارحمي و ترحمي کوسنايي‌وار در عالم تو بنگر
بست رخ بي ريا دل بي غمي کواگر فارغ شدي در دين ز دنيا